Tussen de spullen van mijn moeder zit een DVD met het opschrift ‘oude film’. Het blijkt de trouwfilm van mijn ouders. Zwart-wit en zonder geluid. 6 juni 1961. Ik zie een stralend bruidspaar lopen. Zij in een klassieke witte bruidsjurk, nauwsluitend satijnen bovenlijfje en een wijde rok met overrok van kant. Een korte, wijde sluier en een prachtig boeket met Stefanotis en Lelietjes van Dalen completeren het plaatje. Hij in een stemmig zwart jacquet met hoge hoed en grijze handschoenen. Zij lacht wat verlegen, hij kijkt wat ernstiger. Maar dan zegt ze wat tegen hem en breekt ook bij hem een lach door. Geroerd bekijk ik de film. Ik zie ze hun belofte uitspreken, de akte tekenen, elkaar de huwelijkskus geven en na afloop stralend door een erehaag van bogen lopen. Mijn ouders, wat waren ze jong en gelukkig! En zo vol vertrouwen. Ook mijn grootouders en ooms en tantes lopen langs de camera. Allemaal opgedoft en lachend. Een hele stoet mensen waarvan de meesten ons ontvallen zijn. Ze zijn geschiedenis geworden en dat maakt me een beetje weemoedig.
Ook mijn eigen trouwfilm kom ik tegen. Deze wel in kleur en met geluid. 14 maart 2002. Weer zie ik twee jonge, stralende mensen, vol vertrouwen in de toekomst. Maar nu ben ik daar zelf één van. Het geluk spat van het scherm. Drie nichtjes dansen als bruidsmeisjes om ons heen. En heel veel vrienden, familie en collega's vieren deze feestelijke dag met ons mee. Ik ben vastbesloten iets moois van ons huwelijk te maken. Het lange, standvastige huwelijk van mijn ouders dient me als voorbeeld. Helaas heb ik het niet kunnen waarmaken.
Mijn vader, mijn moeder, mijn opa’s en oma’s, mijn nichtje, mijn huwelijk, vriendschappen, toekomstdromen, ze zijn niet meer. De dingen die voorbij gaan… Mensen, belevenissen, ervaringen, verwachtingen en overtuigingen vormen een galerij van herinneringen waar ik langs kan lopen maar die ik niet meer kan grijpen. Herinneringen die in de loop van de tijd vervagen en vervormen. Filmbeelden, foto’s, schrijfsels en andere creaties vormen de ankertjes, de tastbare bewijzen van wat ooit was. Straks zal ook ik er niet meer zijn. Dan ben ook ik opgenomen in de galerij der herinneringen.
Mijn twee zoons zitten boven te gamen, elk online verbonden met eigen vrienden. Ik hoor ze praten en lachen, ze hebben het goed. Voor hen ligt de toekomst nog open. Zij waren zelf nog toekomst ten tijde van de twee films. De onvermijdbare cyclus van het leven dringt zich aan me op. Straks vieren we Oud en Nieuw, volgende week ruimen we de kerstspullen weer op en dan tuimelen we zo weer een nieuw jaar in van werken, zorgen en genieten; gelukkig ook genieten. Om over een jaar opnieuw Kerst en Oud & Nieuw te vieren.
Ik wil zo graag geloven dat er meer is dan het aardse leven. Ik kan niet geloven dat het hiermee ophoudt. Maar als ik aan mijn moeder denk, is ze zo heel erg weg. Ik probeer haar vast te houden door me te omringen met spullen die nog iets van haar uitademen. Haar eettafel, het kussen waar zij altijd op zat, het kerstkleed dat zij geborduurd heeft, een vaasje met lavendel die zij nog zelf geplukt heeft, de CD die ze zo graag luisterde, haar tekening aan de muur en haar horloge om mijn pols. En foto’s, bergen foto’s. Het helpt maar beperkt. Ze is weg en ze komt nooit meer terug. Ze is geschiedenis geworden, zoals ook mijn eigen leven voor een groot gedeelte al geschiedenis geworden is.
Ik hoop in 2022 op nieuwe lichtpuntjes, nieuwe perspectieven en (her)nieuw(d)e inzichten. En met toch iets van vertrouwen steek ik een kaarsje voor mezelf op.
Comments