Ik vouw de laatste kleding die hij nog bij mij de was had gedaan op. Een spijkerbroek, een paar shirts, een paar eenzame sokken. Max is het huis uit.
Een hoofdstuk afgerond. Zo heel veel sneller dan ik had verwacht. Hoe heb ik altijd gezegd (en gemeend!) dat ik hoopte dat de jongens het zelfstandige studentenleven zouden proeven. Lekker met vrienden wat aanklooien. Leven tussen je eigen rotzooi en niemand die daar iets van zegt, eten wat voorhanden is, half dronken tot diep in de nacht doorbomen over onzinnige beuzelarijen of grote vraagstukken en dan op een matje of een gedeeld matras blijven slapen omdat het naar huis gaan niet meer lukt. Maar nu het zover is, voel ik de pijn en het gemis van het moeten loslaten.
Loslaten is misschien wel een van de moeilijkste dingen van het moederschap. En dat begint al tijdens de zwangerschap. Ik wist nog maar net dat ik zwanger was en stond onder de douche toen ik me ineens realiseerde dat er in mij iets aan het groeien was, waar ik maar heel beperkte invloed op had. Natuurlijk, ik zou mijn best doen en zo gezond mogelijk leven, maar dat zou geen garantie zijn dat het gezond ter wereld zou komen. Bovendien was het een eigen wezentje dat zijn eigen leven zou moeten gaan leven. Ik kon het tot op zekere hoogte bescherming bieden en hier en daar begeleiden maar het zou het zelf moeten doen.
In tranen zong ik het mooie liedje van Hanna Lam ‘Mozes moeder zingt’:
Klein, klein kindje,
je leven loopt gevaar.
Ik maak een biezen mandje
en morgen is het klaar.
Klein, klein kindje,
dit mandje wordt een boot.
Daarmee moet jij gaan varen
op leven of op dood.
Meer kon ik niet doen: een ‘mandje’ maken waarin mijn nog ongeboren kindje zo veilig mogelijk was. Maar verder moest ik het loslaten.
Natuurlijk zijn er in zijn leven nog vaak momenten van loslaten geweest: de eerste keer alleen naar school, de eerste keer mee naar schoolkamp, de eerste keer alleen op de fiets naar Bussum, de eerste keer ’s avonds laat uit. Zelfs toestaan om in een boom te klimmen is al een vorm van loslaten. Maar elke keer was er nadien weer het moment van terugkeer onder mijn vleugels. Was er de blijdschap en soms de opluchting zijn lieve lachende gezicht weer voor me te zien.
Nu is dat voor het eerst anders. Hij heeft echt het nest verlaten. Natuurlijk kan hij altijd weer bij mij terecht als dat nodig is, maar zijn leven speelt zich nu elders af en hij komt niet meer wekelijks, zelfs niet maandelijks, thuis. Daarvoor woont hij te ver weg en heeft hij een te druk leven. Mijn taak als moeder zit er (wat hem betreft) grotendeels op.
Ik zou heel blij en dankbaar moeten zijn dat het zo goed gaat met hem en dat ben ik ook. Maar tegelijkertijd voelt het een beetje als een amputatie, alsof een stukje van mij overbodig is geworden. Gelukkig heb ik nog een zoon thuis, al wordt ook hij steeds uithuiziger. Ik moet weer op zoek naar een nieuwe invulling, wennen aan een leven zonder de gezelligheid en de hectiek van jongelui om me heen. Het gaat lukken; heeft alleen wat tijd nodig.
Comments