Januari 2023. Mijn carrière is voorbij; ik ben 100% afgekeurd. Of eigenlijk: mijn verdiencapaciteit is gereduceerd tot minder dan 20% van mijn oude salaris en dat betekent in het kader van de WIA een volledige afkeuring. Mijn aanstelling zou lopen tot 7 januari maar al een paar dagen eerder dan verwacht kon ik niet meer in mijn mail en was ik afgesloten van het systeem. Au, dat was confronterend. Van de ene op de andere dag hoorde ik niet meer bij de grote GGD-familie en bij de nog bredere community die zich met de gezondheid en het welbevinden van Amsterdammers bezighoudt. Een community waar ik tien jaar deel van uitmaakte en die een groot deel van mijn sociale netwerk en mijn identiteit bepaalde. Ik deed mijn werk met plezier en voelde me gezien en gewaardeerd.
Het is pijnlijk zo afgesneden te zijn. En niet alleen mijn werk en mijn collega’s ben ik kwijt. Tot voor kort vermeldde ik op deze website onder het kopje ‘Wie ben ik?’ dat ik bestuurslid was van de Stichting Chamber Music Weesp, enthousiast lid van Toonkunstkoor Amsterdam en student bij de Academie voor Geesteswetenschappen in Utrecht. Ook dat is niet meer. Ik moet op zoek naar nieuwe invullingen, een nieuwe identiteit.
Tastbaar onderdeel van mijn professionele identiteitsverandering was de wijziging van mijn LinkedIn-profiel, iets wat ik tot het allerlaatste moment had uitgesteld. Wat zou ik daar schrijven? Collega’s die ik nog uit mijn promotietijd ken, zijn hoogleraar geworden of maken furore met andere interessante banen. Mijn loopbaan neemt echter geen stap omhoog; zelfs niet een interessante stap opzij. Er is een streep doorheen gekomen en ik moet mezelf opnieuw uitvinden. In theorie weet ik dat maatschappelijke status niet belangrijk is, dat het erom gaat wie ik als mens ben, maar toch doet het zeer.
‘Afgekeurd’ opschrijven, was voor mij geen optie. Ik ben misschien wel afgekeurd voor mijn (oude) werk maar niet voor het leven. En ik heb nog steeds ambities. Ik wil nog steeds gezien worden, wil meer gaan schrijven en mijzelf creatief verder ontwikkelen, al zal ik ook daarin heel erg maat moeten houden. Met die wens ben ik mezelf schrijver/kunstenaar gaan noemen. Ik heb immers een boek geschreven en ik maak kunst, al is dat misschien met een kleine k. Ik heb mezelf een nieuwe (professionele) identiteit aangemeten, alsof ik een nieuwe jas heb aangedaan.
Wat nog restte van mijn oude baan, was een hele stapel visitekaartjes. ‘Senior adviseur gezondheid en welbevinden bij GGD Amsterdam’. Wat zou ik daarmee doen? Bij het oud papier gooien? Dat zou voelen alsof ik achteloos een stuk van mezelf bij het afval doe. Ritueel verbranden? Dat zou zijn alsof ik tien mooie jaren uit mijn leven wil schrappen.
Na een ingeving ontdekte ik dat de kaartjes precies het goede formaat hebben voor de schoorsteen van een keukentje dat ik aan het maken ben. En laat ik het bouwpakket voor dat keukentje nu gekocht hebben met een cadeaubon die ik van mijn collega’s als afscheidscadeau heb gekregen. Zo heb ik mijn oude identiteit verwerkt in mijn nieuwe identiteit. En je zult begrijpen dat die keuken niet verkocht gaat worden, het is een prachtig afscheidscadeau voor mezelf.