top of page
Francisca Flinterman

De laatste Jo

Ze zijn als de drie heksen in mijn leven. Of zijn het drie engelen? In ieder geval drie charismatische vrouwen die een belangrijke rol in mijn leven (wilden) spelen. En ze heten alle drie 'Jo', of in ieder geval begint hun naam met ‘Jo’, een lettergreep die naar Jahweh verwijst, de God van Israël. Lang geleden heb ik er voor mezelf een stukje over geschreven maar deze week kwam ik tot een nieuw inzicht. Tijd om het nu te delen.


De eerste Jo in mijn leven is de vrouw naar wie ik vernoemd ben, de leidster van de sektarische geloofsgemeenschap waarin ik geboren werd en opgroeide. Zij was de heks en de goede fee in mijn jonge leven. Klein en gezet, charismatisch en dominant. Moeder boven mijn echte moeder. God boven God. Haar blik betekende alles voor mij; haar woorden waren heilige woorden. Zij kon mij maken en breken en de angst door haar afgewezen te worden, bepaalde mijn denken en handelen.


De tweede Jo was mijn eerste baas in Amsterdam, waar ik na het uiteenvallen van de sekte mijn leven opnieuw vormgaf. Eveneens een charismatische en dominante vrouw, die ik, nog helemaal gevangen in oude patronen, meteen op een voetstuk plaatste. Zij hield van esoterie en psychologiseerde er flink op los. Haar wijze uitspraken bewaarde ik in mijn hart; zij vormden een richtsnoer. Totdat ik ervoer dat ik door haar werd gemanipuleerd en dat ze niet mals was als ik niet deed wat zij wilde. Aanbidding sloeg om in angst en het lukte me niet meer me daarvan te bevrijden. Na tien jaar ben ik van baan gewisseld.


De derde Jo is medium en paragnost. Ik ontmoette haar een jaar of tien geleden op een Paraview spirituele beurs. Na een kort consult gaf ze aan dat ze me zou kunnen en willen helpen en ze gaf me haar visitekaartje. Haar lachende maar zeer indringende, bijna zwarte ogen keken me aan en ik voelde haar dominantie. Ik wist dat ik niet tegen haar opgewassen zou zijn en besloot meteen dat ik geen gebruik van haar zou maken. Maar ik bedankte haar vriendelijk en we gingen elk ons weegs. Anderhalf jaar later was ik weer op dezelfde beurs. Mijn toenmalige vriend wilde haar even gedag zeggen en ik voelde me sterk genoeg om haar ook weer even te zien. Ze stonden even te praten en in de loop van het gesprek gaf mijn vriend aan dat hij mij dapper vond. “Nou, als zij zo dapper is, dan merk ik dat wel,” was Jo’s reactie. Meteen begreep ik wat zij bedoelde. Zij verwachtte nog altijd dat ik contact met haar zou opnemen en haar om hulp zou vragen. Terwijl we wegliepen, voelde ik dat ik boos werd. Dit was pure manipulatie, dwingelandij. Mijn vriend vond dat ik haar dat moest zeggen. Ik wachtte totdat zij haar kraam uitkwam en sprak haar aan. Eerlijk zei ik dat ik boos was omdat ik me door haar gedwongen voelde. “Luister,” zei ze, “je kunt voor de lange weg kiezen of je kunt voor de korte weg kiezen. Dat is aan jou.” Ze draaide zich om en wilde weglopen. Ik was verbijsterd. Ze deed er gewoon nog een schepje bovenop! “Dat is chantage,” sputterde ik. Even stond ze stil. Toen keerde ze zich terug naar mij en beet me toe: “Weet je wat, je mag niet eens meer komen! Ik wil je niet meer zien”. Haar zwarte ogen schoten vuur. Als een stoute hond voelde ik me in mijn hok geschopt. Ik was even helemaal in verwarring. Toen viel het muntje: als dit echt een liefdevolle en door hogerhand geleide hulpverlener zou zijn, zou ze nooit zo reageren, zelfs al zou ik het helemaal bij het verkeerde eind hebben. Wat liet deze vrouw zich kennen! Het duurde even maar toen liep ik als overwinnaar, weliswaar met knikkende knieën, naar buiten. Hoe verward ik me ook voelde, ik was trots op mezelf. Ik had weerstand geboden, de derde Jo had mij niet in haar macht gekregen.


Drie charismatische, dominante vrouwen, drie goeroes. En aangezien drie keer scheepsrecht is, heb ik de derde keer stand kunnen houden. So far so good, zou je kunnen zeggen. Tot ik me laatst ineens realiseerde dat ik zelf ook een ‘Jo’ ben. Mijn eerste naam is immers Johanna. Ik ben mijn eigen Jo en mag, of moet misschien wel, mijn eigen goeroe zijn. En dat is iets wat me in mijn lange zoektocht steeds opnieuw duidelijk wordt. Ik mag mijn eigen waarheid ontdekken, mijn eigen visie ontwikkelen. Wat me weer doet denken aan het al eerder aangehaalde prachtige boek Siddhartha van Herman Hesse, waarin de hoofdpersoon op zoek gaat naar verlichting en er uiteindelijk op uitkomt dat hij zijn eigen goeroe mag zijn. Zelfs zijn naam- en tijdgenoot Siddhartha Gautama, de Boeddha, besluit hij niet te volgen, ook al realiseert hij zich dat dat de ware verlichte is. Op eenzelfde wijze mag ik alle andere Jo’s, al zijn ze nog zo wijs en verlicht, vriendelijk gedag zeggen en mijn eigen weg vervolgen.



20 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

De derde helft

Zoveel meer...

תגובות


bottom of page