“Toen kwam het besef dat ik behoor tot de 10 procent van de mensen met een hartstilstand die er goed uitkomt.” schreef ik in maart 2021 in mijn column Geluk gehad. Ik zat nog volledig in de ziektewet maar had er het volste vertrouwen in dat ik helemaal zou herstellen en weer aan het werk zou gaan. Hoe anders is het gelopen!
Toen ik in april enthousiast een paar uur per dag ging werken, liep ik al snel tegen mijn grenzen aan. Ik had bijna continu hoofdpijn en was doodop. En dat werd alleen maar erger in plaats van beter. Na bezoekjes aan de huisarts en de neuroloog, werd ik verwezen naar een revalidatiearts. Ik startte een traject waarin ik leerde ‘niet te rennen maar te plannen’, de signalen van mijn lichaam te herkennen en mezelf steeds op tijd een halt toe te roepen. Niet nog even dat ene mailtje afmaken, niet tussendoor ook nog een zusje willen bellen of een ommetje combineren met een bezoek aan de supermarkt.
Ik kreeg aangepast werk. Geen vergaderingen meer, veel minder overleggen, maar overzichtelijke schrijfklusjes, die ik in mijn eigen tempo kon doen. Dat hielp, maar meer dan twee uur per dag, in blokjes van halve uren, zat er niet in, zeker niet naast de gewone dagelijkse taken van huishouden en gezin. Ik blijk aan de reanimatie licht hersenletsel overgehouden te hebben, zogenaamd Niet Aangeboren Hersenletsel. Deze maand heb ik te horen gekregen dat ik volledig ben afgekeurd.
Wat een deceptie! Ik had mijn leven, na een beklemmende jeugd, zo mooi opgebouwd. Gepromoveerd, fijn gezin, leuke baan, mooi huis, groot netwerk om mij heen. Tien jaar geleden viel mijn gezin uit elkaar; nu volgt mijn carrière. Ook andere activiteiten, waaronder koor, bestuurswerk en mijn opleiding, heb ik moeten stopzetten. Ik ben noodgedwongen in een soort verstilling terecht gekomen.
Waarom is mij dit overkomen? Er is geen medische oorzaak gevonden. Mijn hart lijkt kerngezond en er zijn ook geen genetische afwijkingen gevonden die duiden op hartproblemen. Ik kan (en wil) er niets anders van maken dan dat mijn hart mij letterlijk tot stilstand heeft gebracht.
Toch ben ik er niet somber onder. Ik vertrouw erop dat er voor mij wel weer een weg komt, al kan ik nog niet helemaal overzien hoe die zal zijn. Op dit moment focus ik me op mijn hartkamertjes, een creatieve hobby die ik op advies van mijn ergotherapeut ben gaan ontwikkelen, afgewisseld met halve uurtjes lezen en schrijven. Er zullen vast meer dingen volgen. Het allerbelangrijkste is nu om naar mijn hart, dat zo geprotesteerd heeft, te (durven) luisteren. Wellicht blijkt dan op den duur dat ik, ondanks alles, toch geluk heb gehad.
