Vannacht droomde ik dat ik in een groot koor zong. Samen met een enorme hoeveelheid en diversiteit aan mensen stond ik gehoorzaam de aanwijzingen van de dirigent te volgen. Een soort koor des levens. Toen ik wakker werd, realiseerde ik me hoe volgzaam ik in mijn droom was geweest. Zonder weerstand had ik in de flow meegezongen, ondertussen wel observerend wat er om me heen gebeurde. En op een enkeling na hadden alle mensen om me heen zich ook gewoon gevoegd in het koor. Ik tekende de droom op in mijn dromendagboekje terwijl de vraag in me opborrelde in hoeverre ik eigenlijk wel een vrije wil heb, en als ik die heb, in hoeverre ik mijn vrije wil ook daadwerkelijk benut.
Al eerder schreef ik over deze oude, filosofische discussie (Mijn eigen briefje). De vraag blijft ingewikkeld. De concepten zielsblauwdruk, zielsweg en zielsmissie, die de laatste tijd vaker mijn pad kruisen (toeval of bedoeling?), klinken best deterministisch. Alsof een hogere macht van te voren bepaald heeft hoe mijn leven zal lopen. En dat maakte dat ik er in eerste instantie niet zoveel van moest hebben. Maar wat ik van ‘experts’ begrijp, is dat mijn ziel al voor mijn geboorte zelf voor mijn blauwdruk of missie gekozen heeft, die misschien zelfs deels zelf heeft geformuleerd, of op z’n minst zich eraan heeft gecommitteerd. Dat klinkt al veel minder deterministisch. Maar dan nog... Zolang het over zielsverlangens gaat, is er niets aan de hand. Als het echter gaat om dingen willen ervaren of leren in dit aardse leven, kan dat door mijn lager-bewuste ego heel anders ervaren worden. De keuze van de ziel, wellicht gemaakt vanuit een vrije wil, kan een onontkoombaar lot betekenen voor het menselijke ego.
Dus over wiens vrije wil hebben we het eigenlijk? Ik moet ineens denken aan de uitspraak ‘Je hebt geen ziel, je bent een ziel’, waar ik dan meteen tegenaan leg ‘Je bent geen ego, je hebt een ego’. De vraag is, wie of wat is mijn ‘ik’? En al identificeer ik me bijna als vanzelfsprekend met mijn ego, mijn persoonlijkheid, met mijn karakter en mijn verworven identiteit; mijn èchte ik, mijn essentie, is mijn ziel. Af en toe, op onverwachte momenten, treedt zij met haar verlangens of haar wijsheid ineens op de voorgrond. Zonder argumenten, zonder twijfels of angsten, zonder logica. Eraan gehoor geven maakt ‘zielsgelukkig’. Helaas wordt mijn ziel in de praktijk echter vaak geconfronteerd met de beperkingen van mijn persoonlijkheid. Hoe zit ik niet soms gevangen in gewoontes, verslavingen, oude normen en waarden, ingesleten reactiepatronen en al of niet belemmerende overtuigingen? En hoe word ik niet bepaald door biochemische processen waarvan de basis in mijn genen vastligt? Zo vrij is die ziel dus lang niet altijd. Maar wellicht heeft ze daar ook voor gekozen.
Een heel andere gedachte die ik af en toe tegenkom, en die de vrije wil van de ziel ook onderschrijft, is het idee dat wij als zielen medescheppers zijn. Wij zijn energie, de hele wereld om ons heen is energie. Of bewustzijn, zo je wilt. En met ons bewustzijn, met onze gedachten (ook energie) kunnen we heel veel creëren. Volgens de beroemde Law of Attraction, trekken we onbewust aan waar we mee bezig zijn, waar we ons met onze gedachten op richten. En dat kunnen we ook bewust inzetten. Veel mensen zullen herkennen of erkennen dat positieve gedachten positiviteit aantrekken en negatieve gedachten negativiteit, iets wat we dagelijks kunnen ervaren. Zowel in de wereld om ons heen maar ook in ons lijf. Sombere gedachten kunnen ons letterlijk ziek maken en positieve, dankbare gedachten kunnen ons helen. En dat kan heel ver gaan. Joe Dispenza legt in Jij bent de placebo uit hoe we de meest basale biochemische processen in ons lichaam kunnen beïnvloeden met onze mind, met ons bewustzijn.
En dan heb ik het nog niet eens over de materialisatie van aardse goederen, geneugten en successen, wat ook vaak gekoppeld wordt aan de Law of Attraction. Het klinkt absurd, als louter misleiding of wensdenken, maar de kwantumfysica lijkt ons vermogen tot materialisatie of manifestatie te onderschrijven. In diverse experimenten is aangetoond dat het het bewuste waarnemen is dat een kwantumgolf met waarschijnlijkheidsfunctie doet materialiseren tot een concreet in ruimte en tijd gelokaliseerd deeltje. Terwijl zonder waarneming diezelfde kwantumgolf zich als waarschijnlijkheidsgolf blijft gedragen. Op vergelijkbare wijze zou ons bewustzijn vanuit het multidimensionale kwantumveld om ons heen, waarin alle mogelijke werkelijkheden als waarschijnlijkheden aanwezig zijn (ook wel het oneindige bewustzijnsveld of het Zero Point Field genoemd), onze driedimensionale en tijdgebonden realiteit materialiseren. Het heeft een hoog abracadabra-gehalte en ik kan het dan ook niet uitleggen maar als ik van één ding overtuigd ben, is het dat ons aardse denken veel te beperkt is om alles te bevatten en dat we ons moeten behelpen met vaak ontoereikende metaforen en narratieven.
Wat wel duidelijk is, is dat ons bewustzijn en bewustwording in deze theorieën een cruciale rol spelen. Dispenza benadrukt dat als we niets doen, onze gedachten ons verleden en onze ervaringen als maatstaf zullen nemen en onbewust een voorspelbare toekomst zullen vormgeven die niets anders is dan een voortzetting van het verleden. Als we een ander leven willen, zal de eerste stap moeten zijn dat we ons dat bewust worden en dat we ons bewustzijn in gaan zetten, al is het maar door dankbaarheid te oefenen.
De eerste dertig jaren van mijn leven zijn mij grotendeels overkomen. Ik had nagenoeg geen keuzeruimte. Sowieso door mijn sektarische opvoeding maar ook door gebrek aan bewustwording. In de dertig jaren daarna moest ik een nieuw leven opbouwen. Ik ging verhuizen, studeren, promoveren, trouwde en kreeg kinderen. The choices we make, not the chances we take, determine our destiny stond op een poster dat boven mijn bureau aan de Vrije Universiteit hing. Ik had nog nooit over zielsmissies gehoord maar had wel heel bewust en soms met knikkende knieën en hulp van buitenaf een aantal levensbepalende keuzes gemaakt.
Nu, weer dertig jaar later, zit ik opnieuw in een groot veranderingsproces. Mijn hartstilstand (keuze van mijn ziel of toeval?) heeft vertrouwde wegen die ik ging afgesloten en mij gedwongen opnieuw na te denken over hoe ik verder wil en hoe ik dat ga vormgeven. Welke rol mijn bewustzijn daarin kan spelen, is iets wat ik nader zou willen onderzoeken. Niet om mijn droomhuis of droomman te manifesteren of om heel rijk te worden (hoewel, waarom niet?) maar om dat leven te leven dat ik ten diepste wil leven maar waarvan ik mezelf zo vaak weerhoud.
Comments