Teruglopend van de Hema naar huis kwam ik een jonge vrouw tegen. Het was een prachtige, zonnige dag en we liepen allebei een beetje te flaneren in een zomerjurkje. We knikten elkaar vriendelijk gedag en ik voelde een soort verwantschap. Alsof ik mezelf in haar weerspiegeld zag. Een paar meter verder realiseerde ik me echter met een schok dat die verwantschap maar beperkt is, dat ik twee keer zo oud ben als zij. Ik ben van ‘t voorjaar zestig geworden en ik schatte haar als rond de dertig. Het besef me aan de andere kant van de levensmedaille te bevinden dan die jonge vrouw, hakte er even in.
Zestig! Ik voel me helemaal geen zestig. Ik voel me veel jonger, eerder inderdaad een jaar of dertig, misschien veertig. Toegegeven, hoewel ik nog nauwelijks met lichamelijke beperkingen geconfronteerd word, laat mijn lichaam me af en toe echt voelen dat het geen dertig meer is. Ook heb ik in die zestig jaar zoveel meegemaakt dat ik als het ware al een paar levens achter me heb. Maar mijn geest is nog jong. En nu ik een paar jaar geleden het werkende leven uit gekatapulteerd ben en heel langzaamaan steeds meer herstel, lijkt weer van alles mogelijk. Alsof er nog een heel leven voor me openligt. Wie weet…
Ik hoor het vaker om me heen. Leeftijd is maar een getal. Mijn moeder vertelde me in haar laatste levensjaren dat ze zich van binnen helemaal niet oud voelde; dat ze zich hetzelfde voelde als toen ze nog een jonge vrouw was. En een muzikale vriendin van me, inmiddels de zeventig gepasseerd, wil daten met een jongere man omdat ze zich dertig jaar jonger voelt dan ze is.
Leeftijd en ouderdom zijn aardse fenomenen, fenomenen van ons lichaam. Misschien zelfs manifestaties van ons lineaire denken. Behalve in ons denken, is er geen verleden, heden en toekomst; er is alleen het nu. Hardnekkige illusies noemde Einstein ze, want wat kunnen ze ons bezighouden! Onze ziel overstijgt het beperkte aardse leven. Ze kent geen tijd, geen leeftijd. En ze wordt dus ook niet oud, ze ìs gewoon. Wellicht dat maakt dat dat we ons van binnen veel jonger kunnen voelen dan we volgens aardse berekeningen zijn.
Toch is het niet zo simpel als het lijkt. In getuigenissen van visioenen en buiten-wereldlijke ervaringen wordt gesproken over jonge en oude zielen, over hoe zielen al of niet steeds opnieuw reïncarnerend in aardse levens ervaringen opdoen, leren en groeien. Dat suggereert toch een vooruitgangsproces. Blijkbaar kunnen we de zielenreis met ons menselijke denken niet anders voorstellen of verwoorden dan als een lineaire reis, en als het al circulair is, dan toch wel met een overall voorwaartse beweging. Mijn ziel, hoe jong ze misschien ook is – of hoe jong ze zich voelt – is binnen mijn leven aan haar derde etappe begonnen. Een etappe waarvan ik heel benieuwd ben waar die me gaat brengen.
Opmerkingen